Tweestrijd – tijd voor mildheid

In deze roerige tijden bespeur ik veel tweestrijd, met name op en via Social Media.

Tweestrijd is er in een aantal vormen:

1. Er is een bepaalde strijd gaande tussen twee of meer kampen van mensen die zich  identificeren met een bepaalde mening, theorie, doel, levenswijze etc.. of het nu gaat om de Corona maatregelen, de Amerikaanse president, de Nederlandse regering, het politie optreden bij demonstraties, het vaccinatie beleid, activisme, veganisme. You name it!  In alle gevallen zijn er minstens twee partijen die er bepaalde ideeën of ideologieën op na houden die afwijken van elkaar en waar “strijd” door ontstaat.

2. Er is een bepaalde strijd gaande binnen één persoon; het overbekende “in tweestrijd staan” met jezelf. Dat kan bijvoorbeeld gaan over een beslissing die je overweegt. Wel of niet stoppen met deze baan of relatie bijvoorbeeld. Je wikt en weegt alle voor en tegen argumenten in je zelf en ook dit is een innerlijke tweestrijd. Soms letterlijk tussen het engeltje op de ene schouder en het duveltje op de ander schouder. In de kern komen ze beiden op het zelfde neer.

Laat ik me toelichten. Elke strijd, uiterlijk of innerlijk, gaat in de basis over hetzelfde: wie wint er en wie staat er dan  bovenaan?

Je kunt ook zeggen dat elke strijd gaat om rangorde en dat iemand, die het gevoel heeft lager in de rangorde te staan dan de ander, gaat strijden om een plek boven de ander.

Wip van macht

Ik noem dit het mechanisme van de Wip van Macht.

Je weet wel, zo’n wipwap in de speeltuin. Het leukste is altijd om op de wipwap bovenaan te zitten.

Het nadeel is dat degene die laag bij de grond dit ook wil en zich afzet om de ander naar beneden te halen en zichzelf naar boven te tillen.

Deze “strijd” kan heel lang doorgaan tot de ene het opgeeft en dan heeft de ander gewonnen en de ander geeft zich gewonnen.

Dit is uiteraard een onschuldig kinderspel en toch is dit wat er in de praktijk gebeurt. 

Iedereen die het gevoel heeft dat ie onderaan de wipwap zit, heeft de behoefte om zich omhoog te werken. Soms letterlijk met de ellenbogen. 

Het nadeel is dat, als iemand zich omhoog werkt, er een ander is die naar beneden wordt gehaald.  Niemand wil het gevoel hebben dat ie naar beneden is gehaald en de strijd om de bovenste plek kan weer opnieuw beginnen!

En heel lang doorgaan op deze manier. Winnaar en verliezer

Elke strijd is dan ook gebaseerd op de gedachte dat er altijd een winnaar en een verliezer moet zijn.  We discussiëren, beargumenteren, schelden, knokken net zo lang tot we bovenaan staan en het  gevoel hebben de ander eronder te hebben.

Alleen wil niemand het gevoel hebben er onder te zitten.

Soms heb je geen keuze en heb je jezelf tijdelijk te schikken naar de overmacht van de ander. De ander is stomweg te sterk voor je.

Het mechanisme van wraak kan echter ook heel geduldig zijn. Degene die in de onderdrukte positie zit heeft geen keus dan te wachten. Maar dat wachten gebeurt wel met het geheugen van een olifant en met een enorme drijfveer om op een goeie dag wraak te nemen en de ander terug op z’n (lagere) plek te zetten. Drijfveer voor strijd Zie hier wat ons drijft in alle discussies en strijd die er momenteel en in het verleden plaatsvindt.  Alle strijd is gericht op het kunnen uitroepen van een winnaar of verliezer. Het gaat om macht, het gaat er om de Top-dog te zijn en vooral niet de Underdog.

Wat drijft ons dan soms bijna tot waanzin in de strijd om macht? Wat zit daaronder?

Behoeften Mensen die mijn blogs vaker lezen, weten dat ik veel terugvoer naar de universele kind behoeften.  De behoeften die we allemaal als kind hadden – allemaal dezelfde – en die wel of niet voldoende door onze opvoeders of ouders zijn vervuld.

Wat weer heeft geleid tot bepaalde gedachten ( bijv. “Ik ben niet de moeite waard” ) die weer vervelende gevoelens triggeren. Vervelende gevoelens wil niemand dus gaan we iets doen qua  gedrag, in dit geval strijden, om zo snel als mogelijk van die vervelende gevoelens af te zijn.

Helaas zijn er voor strijd minimaal 2 energieën nodig. Ik noem het even zo, omdat een innerlijke tweestrijd niet per se 2 of meer personen betreft maar ook 2 of meer energie rollen in jou.  Bijvoorbeeld de strijd tussen de Loyalist in jou - het deel in jou dat geen Nee kan zeggen en je over grenzen heen laat gaan-  en de Egoïst. Of de Engel en de Duvel op je schouders. In een uiterlijke tweestrijd betreft het een strijd tussen 2 of meer mensen, groepen, partijen etc. In een innerlijke tweestrijd betreft het een strijd tussen minstens 2 tegengestelde rollen of energieën in jou die beiden aanwezig zijn maar waarbij 1 energie het machtigste is.  Strijd: nooit een structurele winnaar Strijd leidt dus uiteindelijk nooit tot een structurele winnaar, hooguit tot een Pyrrus overwinning.  Een overwinning die nu lijkt op een overwinning ten koste van veel. Die weer opgegeven dient te worden zodra de overwonnen partij aan krachten heeft gewonnen, de winnaar aan krachten heeft verloren, de strijd weer oplaait vanuit wraak en boosheid en de rollen op de Wip van Macht weer omdraaien. Kijk naar oorlogen. Welk land is er ooit permanent bezet geraakt en altijd zo in dezelfde handen gebleven? Welke politieke partij is winnaar geworden en nooit meer verliezer in de verkiezingen?  Welk top voetbal team is ook niet ooit weer in verval geraakt? Welke alles en iedereen  overwinnende bokser is uiteindelijk niet ook geveld?

Elke winnaar van een strijd heeft ooit weer z’n macht op moeten geven aan de voormalige verliezer of degene onder hem of haar op de  machtsladder. Deze cyclus gaat al eeuwen zo door en niets of niemand met invloed lijkt in de gaten te hebben dat deze cyclus dient te worden doorbroken om de eeuwige cyclus van strijd te doorbreken. De rollen draaien om  Een cyclus van strijd die voor even een winnaar oplevert en een verliezer en waarbij, uiteindelijk, de rollen weer tijdelijk worden omgedraaid.

Maar aangezien we meestal gericht zijn op korte termijn denken en behoeften vervullen, zal het de winnaar worst wezen. Als ie NU maar de macht heeft.

Om er zich vervolgens met hangen en wurgen aan vast te klampen uit vrees dat de verliezer z’n troontje komt overnemen.

Is dit niet heel stupide en bijna kinderlijk? Ja dat zou het zijn als de dagelijkse strijd in deze  maatschappij niet zoveel slachtoffers zou maken.  Daarbij komt dat er natuurlijk heel erg veel geld mee gemoeid is! The winner takes it all!  Een oplossing? Dat zou natuurlijk een wipwap in balans zijn, een Wip van Kracht. Waarbij beide partijen op gelijke, horizontale hoogte van elkaar zitten. Face to face , oog in oog.

Dat zou betekenen dat de bovenop zittende winnaar concessies aan z’n macht en geld moet doen en het de verliezer gunt om op gelijke hoogte te komen. In de wereld van vandaag zie ik dat nog niet gebeuren. Dus is er strijd en de onderop zittende partijen worden boos, gaan knokken.  Knokken tegen de gevestigde orde. Wat we nu ook zien gebeuren.

De zogenaamde Wakkeren gaan de strijd aan met de gevestigde orde. Onder het mom van Corona bedrog, overheidscomplotten, kinderhandel, klimaatverandering, discriminatie.

Ze bestrijden de  gevestigde orde omdat ze het beu zijn om zich onderop de wipwap te bevinden en gehoord, gezien en vooral gewaardeerd willen worden. Om zich niet besodemieterd te voelen.

Strijd komt voort uit het besef dat je de underdog bent, dat je een kans ziet om hier tegen te knokken in de hoop of verwachting dat je als winnaar uit de strijd komt. Boosheid Boosheid is hierbij een belangrijke drijfveer en aanjager. Boosheid omdat we menen te gaan “zien”  waardoor we al die jaren onder een bedriegend juk zouden hebben geleefd. Het juk van degenen bovenop de wipwap. Desondanks blijft deze boosheid niet meer, en niet minder, dan een uiterlijke projectie van wat er zich  op innerlijk niveau plaatsvindt. De naar buiten geprojecteerde boosheid is feitelijk een innerlijke boosheid op zichzelf.

Zijn we boos op “die van daarbuiten” dat ze ons onder het juk hebben gehouden? Zou het kunnen zijn dat je jezelf  diep van binnen beseft dat er maar 1 iemand is die jou onder het juk heeft gehouden: jij zelf.

Zijn we boos op de uitbuiting van kinderen? Aan de ene kant is die verontwaardiging terecht. Aan de andere kant: hoezeer heb je je eigen innerlijke kind al jaren uitgebuit door niet te luisteren naar je oude pijn, je trauma’s, je behoeften. Door daar geen ruchtbaarheid, ruimte of troost aan te geven? Boosheid is de eerste laag van emotie en daarmee de meest voor de hand liggende en meest voorkomende emotie. In legio vormen, inclusief agressie. Verdriet Onder boosheid zit verdriet en dat verdriet mag je zien op persoonlijk niveau. Het verdriet van het kind dat je ooit was. Dat niet werd gewaardeerd, dat zich niet geliefd en veilig voelde. Waar je al heel lang mee strijdt om het weggestopt te krijgen. Eenzaamheid Onder verdriet zit je diepe eenzaamheid. Niet in de zin dat je geen partner of vrienden of familie hebt. Ik heb het over de eenzaamheid die ontstaat als je meent dat je niet en nooit echt begrepen wordt. Dat niemand jou echt ziet zoals je bent. Dat je niet echt jezelf kunt zijn. Die eenzaamheid  waarbij je jezelf diep van binnen moederziel alleen voelt.

Als je deze lagen toelaat, heel bewust, en ze erkent.. dan is er tijd voor acceptatie. 

Acceptatie van de situatie waarin je zit en dat je bent wie je bent. Zonder strijd met anderen om het niet te hoeven voelen. Zonder tweestrijd in jezelf in een poging om je boosheid, verdriet en 

eenzaamheid weg te frotten in het geheime laadje van je antieke dressoir.

Acceptatie, vergeving, verlossing

Acceptatie leidt tot vergeving, vooral van jezelf. Door jezelf. Vergeving is het inzicht dat er niet zoiets bestaat als schuld, spijt, schaamte. Niet als jezelf liefdevol vergeeft.

Vergeving leidt tot het inzicht dat er feitelijk niets te vergeven valt.

Dit inzicht noemen we Verlossing. Of bevrijding, de echte.

In de maatschappelijke tweestrijd en ook in veel gevallen van innerlijke tweestrijd zijn we nog net 

aanbeland in fase 1: boosheid.

Een deel van de mensen in deze maatschappij kennen ook het verdriet en de eenzaamheid. Dit zijn 

vaak ook de mensen die nu niet actief strijden op de barricades. Ze strijden vooral in zichzelf. Met zichzelf. 

Voor acceptatie, voor vergeving, voor verlossing.

Dat is de enige manier om de Wip van Macht in balans te krijgen. Ying, yang.

Daarbij mag er, naast je uiterlijke strijd, minimaal zoveel aandacht komen voor je eigen innerlijke strijd die je al heel lang met jezelf voert. 

Balans weet je nog?

My way or the high way? Or.. My “wip” is your “wap”! ☺

Wil je af van je eigen innerlijke strijd en je Wip van Macht omzetten naar een Wip van Kracht? 

Weet ons dan te vinden!